Heb ik verwende achterbankkinderen?

Dus ik had mijn baby niet alleen moeten laten en al helemaal niet naar een crèche moeten brengen? Volgens hoogleraar Carolina de Weerth hebben baby’s op crèches te veel stress. Zij pleit ervoor dat ouders een jaar verlof nemen na de geboorte van hun kind. Lekker verwennen die baby’s en zet jezelf maar helemaal opzij. Maar pas wel op, als je zo doorgaat met verwennen, ontspoort je kind. Dan creëer je zogenaamde achterbankkinderen. Je rijdt ze niet alleen overal naartoe, maar verwent ze tot op het bot. Ze leren niet hoe ze om moeten gaan met frustraties en belanden in depressies. En dat is dan allemaal jouw schuld!
Serieus, op dezelfde dag lees ik dat ik vooral mijn baby thuis moet houden en mezelf compleet moet wegcijferen, maar ook dat ik mijn kind niet zo moet verwennen. ‘De kosten van de geestelijke gezondheidszorg zijn de afgelopen tien jaar tijd verdubbeld van drie naar zes miljard euro door klachten die we in verband moeten brengen met de opvoeding waarin jongeren te weinig hebben geleerd met frustraties om te gaan’, dat zegt Prof. Jan Derksen, hoogleraar klinische psychologie aan de Radbouduniversiteit, in ZEMBLA. Morgenavond op tv bij ZEMBLA: ‘Ouders van tegenwoordig’.

Ik lees op de website waar de aflevering over gaat. “De ouders van tegenwoordig zitten met de handen in het haar omdat ze niet meer weten hoe ze moeten opvoeden. Of ze nu straffen of belonen, het maakt geen indruk op Lisa, Sophie, Luna, Bram en Daan. Ze hebben of krijgen toch alles wat hun hartje begeert.” Eerder deze week tipte een facebookvriendin en medemoeder mij over een interessant artikel met dezelfde strekking, waarin psycholoog Dr Michael Carr-Gregg beweert dat deze generatie ouders het leven van hun kinderen te makkelijk maakt. Deze ‘achterbankkinderen’ stevenen recht op depressies af zodra ze wel hun eigen boontjes moeten doppen. Nu zit het met die van mij wel goed, ze zijn namelijk alledrie aan hun lot over gelaten op een kinderdagverblijf, dus hebben ze al heel jong geleerd om zichzelf te redden. Echte achterbankkinderen zijn het ook niet, zoonlief gaat zelfs voor het goede doel de benen onder zijn lijf wandelen. Oudste dochter mag sinds kort de wereld op de fiets gaan ontdekken. Maar toch blijft dat zinnetje door mijn hoofd spoken. “Ze krijgen alles wat hun hartje begeert’. Die Australische psycholoog had wel een goede tip. ‘Doe niks voor je kinderen wat ze niet zelf kunnen doen.’ Zit wel wat in. Maar als ik dat nu ineens ga toepassen, belanden mijn kinderen sowieso in die door de wetenschappers voorspelde depressie. “Hoezo moet ik zelf mijn brood smeren?” Ik zie de verontwaardigde gezichtjes al voor me. En ik heb ze vroeger ook al gedumpt bij de  crèche! Dat wordt niet sparen voor hun studie, maar voor de rekeningen van de psychiaters….

Wat vind jij, verwennen wij onze kinderen te veel?

‘Vieze’ cupcakes

‘Wat eet jij nou?’ Mijn jongste dochter kijkt me wantrouwend aan. Haar mond valt open van verbazing. Ziet ze nu echt haar moeder een cupcake als ontbijt eten? Ik leg haar snel uit dat dit een gezonde cake is, die zij vast niet lekker vindt. Ze vertrouwt het niet. Dus mag ze een hap proeven. ‘Ieuw! Dat is geen echte cake!’ Dat zei ik toch… Zelf kan ik er wel van genieten, de havermoutmuffins die ik volgens het voedselzandloperprincipe heb gebakken. Maar het liefst vers en warm. Na twee dagen is het eigenlijk niet meer te pruimen. Gezond of niet. Dan pak ik toch maar liever een warm havermoutpapje. Inmiddels heb ik de juiste verhoudingen onder de knie en smaakt het goed. Ik begin er lol in te krijgen, dat gezonde gedoe met de Voedselzandloper. Vooral ook omdat de weegschaal laat zien dat het werkt. De teller staat op -6,5 kilo, na een kleine maand. Dus ik ga vrolijk verder. Bak boekweitpannekoekjes alsof ik nooit wat anders heb gedaan. Slacht een pompoen en maak er liters heerlijke pittige soep van. Wist ik tot voor kort niet van het bestaan van Quinoa af, nu wil ik niets anders meer als basis voor een gezonde salade. Op zaterdag, patatdag, kies ik zelfs voor een restje salade in plaats van friet. Gewoon omdat ik daar meer zin in heb. De knapperige maiscrackers zijn inmiddels door oudste dochter in beslag genomen. Ze wil ze mee naar school als pauzehap. ‘Maar niet met die stinkkaas van jou erop!’ Ik ben tevreden met mijn nieuwe gezonde levensstijl en als mijn kinderen daar ook nog wat van mee krijgen is dat mooi meegenomen. ‘Voor mijn verjaardag wil ik gewone cupcakes hoor mama, niet die ‘vieze’ van jou!’ Wordt geregeld, het moet ook wel leuk blijven.

Eeuwig op dieet

‘Jij bent ook eeuwig op dieet’ Een collega ziet mij achter mijn bureau een salade wegwerken. ‘Nou nee hoor, toen ik zwanger was niet!’ Maar ergens heeft hij wel gelijk. De afgelopen jaren heb ik tussen mijn drie zwangerschappen in, en daarna, verwoede pogingen gedaan een slankere versie van mezelf te bereiken. Tot nu toe met wisselend succes. Een echt dieet volgde ik nooit. Wel mijn gezonde verstand. Niet snoepen en snaaien en verschillende pogingen tot beweging. Ik schrijf pogingen, want echt lang houd ik het nooit vol in de sportschool. De aanschaf van een fiets bleek veel meer zin te hebben. Net als de komst van een hond binnen ons gezin. Ik wandel meer dan ik ooit heb gedaan, en dat was al best veel dankzij een ‘outdoor’ echtgenoot. Met het bewegen zit het dus wel snor. Nu nog het eten. Door minder te snoepen en snaaien viel ik 10 kilo af. Dat was hard nodig om weer gezond te kunnen bewegen. Ik blijf alleen steken op dat punt. Wel gezond, niet zo slank als ik zou willen. Al een jaar lang. En terwijl ik daar ontevreden over zit te mokken, zie ik in mijn tijdlijn op facebook en op twitter diverse aanhangers van het ‘ voedselzandloperdieet’ voorbij komen. Er is zelfs een facebookgroep waar recepten worden uitgewisseld. Als ik het boek dan ook nog eens in de supermarkt zie liggen, stop ik het impulsief in mijn mandje. Gezellig naast de Lays superchips die ik alleen in het weekend van mezelf mag nuttigen. En soms begint dat weekend al op donderdag. Maar dat terzijde. Ik sla het boek thuis open, blader wat, lees hier en daar wat en besluit meteen aan de slag te gaan. Het boek helemaal uitlezen komt nog wel. Ik begin met het ontbijt. Soyayoghurt in plaats van gewone yoghurt. Gruwelijk. Echt niet te doen. Dan maar ouderwetse havermout. Die je dan het beste met Soyamelk klaar kan maken, want gewone melk is lang niet zo gezond als ik altijd heb gedacht. Tenminste, als ik de schrijver van ‘De voedselzandloper’, Kris Verburgh, mag geloven. Alleen ligt de smaak van de soyayoghurt me nog iets te vers in mijn mond, dus kies ik voor geitenmelk. Ik ben gek op geitenkaas, dus opgewekt maak ik mijn gezonde ontbijtprutje. Geprakt banaantje erbij, wat blauwe bessen. De eerste twee happen gaan prima. Maar dan proef ik ineens geit. Ik worstel me door de rest. En ben de rest van de ochtend zo misselijk dat ik niet eens meer kan eten. Ook effectief wat caloriebeperking betreft. Maar liever niet iedere ochtend. Amandelmelk dan maar proberen? “Melk met een notensmaak, wat denk je nou zelf”, waarschuwt iemand me op twitter. Weer een ander zweert bij rijstmelk. En dat blijkt de gouden tip. Een heerlijk en gezond papje als ontbijt. Het begin is er. Nu de rest nog… To be continued…. Illustratie komt uit het boek de Voedselzandloper