Big brother, uh mama is watching you

Altijd weten waar je kind is? Dat kan met een GPS tracker. Vlak voor mijn vakantie zag ik dat ding staan bij het kruidvat, dacht dat het een leuke gadget was om met je kind te gaan geocachen. Niets blijkt minder waar, ik kom dezelfde dag een blog tegen over de Spotter GPS tracker. Het is een apparaatje dat je om de nek van je kind hangt, dat buiten gaat spelen, om zelf vanaf je luie stoel op je smartphone te kijken waar je kind uithangt. “Er zit een SOS-knop op, als er iets is kan je kind daar op drukken en krijg je een push-bericht op je telefoon”. De schrijfster van het blog is razend enthousiast. Niet omdat ze haar kinderen niet vertrouwt, nee, omdat er veel water in de buurt is en er veel gekken op de wereld zijn. Ik denk niet dat zij vanuit haar luie stoel op tijd bij haar verdrinkende kind kan zijn, of het uit de armen van een kinderlokker kan trekken. Grote onzin dus die SOS-knop. Ze schrijft ook nog eens dat haar kinderen het leuk vinden om dat ding mee te nemen. Mijn oudste dochter ziet me aankomen. Het is toch reuze irritant als je zegt dat je naar het schoolplein gaat om te spelen, je moeder ziet dat je een paar straten omloopt om te kijken of die leuke jongen toevallig thuis is? En vervolgens als je thuiskomt je daarmee confronteert? Ik zou als kind zo’n apparaat zo snel mogelijk weggooien. Of nog leuker, in een fietstas van iemand stoppen en mijn moeder in paniek zien raken als ze denkt dat je wel erg ver weg gaat.

Serieus, dit wil je toch helemaal niet als ouder? Of je houdt zelf je kinderen in de gaten als ze nog te jong zijn om los laten, of je je laat ze gewoon gaan. Kinderen moeten de wereld ontdekken, daarbij kun je ze niet altijd aan de hand vasthouden. Dat je dat wel wil als moeder, snap ik als geen ander. Het liefst fiets ik mee met mijn 9-jarige die vanaf volgende week echt helemaal alleen naar school wil gaan. Maar ik doe het niet. Omdat ik wil dat mijn kind gelukkig is, en door haar te veel te beschermen, kan ze dat juist niet zijn. Dus laat ik mijn zoon in bomen klimmen en slik het ‘voorzichtig’ snel in. Ik draai me om, dan zie ik zijn halsbrekende toeren niet. Mijn jongste (5 jaar) laat ik alleen buiten spelen en dwing mezelf niet elke 5 minuten te gaan kijken. Natuurlijk hang ik haar geen GPS-apparaat om de nek, ik vertrouw erop dat ze zich aan onze afspraken houdt (niet de drukke weg oversteken). Doordat zij duidelijk weet wat wel en niet mag van papa en mama en ook waarom, gaat dit gewoon goed. Daar hebben wij geen GPS tracker voor nodig.

Een GPS apparaat gebruik je toch alleen voor leuke speurtochten en niet om je kind in de gaten te houden?

Wat vind jij? Is zo’n GPS-tracker handig of vind jij ook dat we een beetje doorslaan in het beschermen van onze kinderen?

Op pad met kids in Ede en omgeving

Sorry, vorige week geen uittips van mij, wij zaten bijna het hele weekend in het theater naar dansende dochters en hiphoppende zoon te kijken. Maar aankomend weekend hebben we nog niks op de agenda staan (behalve de nodige feestjes) dus ik ben weer op zoek gegaan naar leuke dingen om te ondernemen!

Beleef het landgoed. Zaterdag 20 juni is er van10.00 tot 16.00 uur van alles te doen en te beleven op landgoed Kernhem. Door middel van hapjes, drankjes en spelen is er voor iedereen wat te doen. Ook zorgboerderij Makandra zet haar deuren wijd open. Voor kinderen zijn er leuke activiteiten zoals een speurtocht, zelf fruit plukken/groente oogsten, dieren aaien/knuffelen, huifkar, schminken, kleuren/knutselen, speeltoestellen, springkussen/trampoline.

Cultura LIVE. Zaterdag 20 juni is het Cultura Live festival, van 14.00 tot 21.00 uur. Met verschillende podia waar (amateur-)muzikanten en andere artiesten hun kunsten tonen. Ook is de Cursisten Expositie te bekijken. Beeldende cursisten laten zien wat er in de ateliers van Cultura ontstaat. Loop Cultura binnen en slenter langs de diverse podia. Gratis toegang!

Midzomerfeest en Laatste Lentedag Blauwe Kamer. Er is zaterdag 20 juni van 10.00 tot 11.30 uur een leuke wandeling onder leiding van een gids in het prachtige natuurgebied de Blauwe Kamer in Wageningen.Reserveren is niet nodig, de excursie is gratis! ’s Avonds is er vanaf 19.30 uur een Midzomerfeest kosten 2,50 voorvolwassenen en 1,50 voor kinderen. Reserveren: bij Utrechtslandschap

Landelijke speeltuindag. Bijvoorbeeld bij speeltuin de Drie Essen, schonenburg in Ede. Zaterdag is er vanaf 10.00 uur tot 17.00 uur  van alles te doen, gratis toegang.

Ede dweilstad. Je moet ervan houden, ik dus niet, maar mocht je in het centrum van Ede zijn zaterdag, dan kun je vrolijke muziek horen. Vanaf 12.00 uur tot 17.00 uur met een afsluitend concert op het Museumplein.

Concert. Cultuur combineren met natuur? Bij Nationaal park de Hoge Veluwe is zondag 21 juni een leuk concert van de PuBi’s.

 

Wat geven we de juf nu weer? Een bakje van strijkkralen!

“Het is morgen juffendag!” De groepsapp ontploft bijna. Niemand wist ervan. Moeders rennen snel naar de winkel om nog iets te kopen. Mijn oudste dochter heeft pech, ik ren niet mee. Sowieso vind ik een gezamenlijk cadeau van de hele klas zinvoller dan 30 doosjes merci of lekkere luchtjes voor de juf. Maar goed, daar was nu dus blijkbaar geen tijd voor. Ik laat mijn dochter haar kast induiken. We komen een schattig cadeautasje tegen, een klein flesje douchegel dat daar precies in past en ik laat haar een lief briefje schrijven, recht uit haar hart. Probleem opgelost.

Het zet mij wel aan het denken. Ik vraag aan mijn jongste of zij eigenlijk al juffendag heeft gehad. Niet dus. Ik check mijn mail. En jawel, de klassenmoeder was er op tijd bij en heeft al een gezamenlijk cadeau bedacht. “Maar uiteraard mag uw kind zelf ook iets maken om aan de juf te geven.” Ik heb nog een week de tijd. Dat moet lukken. Ik duik op pinterest. Wat zou ik als juf nou leuk vinden om te krijgen? Zelfgemaakte bloemen zijn leuk, maar die krijgt ze vast al veel. Iets lekkers? Maar wat? Dan zie ik mijn nieuwste kookboek liggen. Smullen zonder suiker. Daar staat vast wel iets leuks in. Goed, ik/we gaan dus iets lekkers bakken, maar waar doen we dat in?

Ik zoek weer even verder en kom  leuke bakjes tegen. Van strijkkralen, hoe simpel kan het zijn? Ik lees de beschrijving op het blog van Maureen goed door en zet mijn dochter aan het werk. Ze begint geduldig de mooiste kleurtjes te kiezen, maar kiest dan toch voor het regenboogeffect. Prima. Ik hoop maar dat ik het niet verpest door de boel te lang in de oven te zetten. Ik check tussendoor even. Na 8 minuten is het resultaat naar mijn zin. Even afkoelen. En warempel, het bakje laat heel makkelijk los van de vorm. Dochterlief is helemaal blij. Oudste dochter kijkt jaloers toe. “Zullen we voor jouw juf aan het eind van het schooljaar ook zo’n leuk bakje maken?” En ook zij kijkt weer blij. Lang leve het internet!

Hoe deden die moeders dat eigenlijk zonder pinterest? En heb jij al een leuk  cadeau-idee om aan het eind van het schooljaar aan de juf/meester te geven?

 

Daar is de generatiekloof al!

Weer een jaartje erbij. Volgens mijn jongste ben ik nu 114 jaar. Ze had onthouden dat het iets met een 4 en een 1 was, en zette dit boven haar prachtige tekening voor mij. Ik reken het goed. Soms voel ik me ook 114 jaar oud. Voorbeeld. Oudste dochter ligt in een deuk om een filmpje op haar tablet. “wat ben je aan het kijken lieverd?” Ze kijkt even op. “Nou gewoon Enzo Knol.” Hmmm, die naam heb ik wel eens gehoord. “Is dat een zanger?” Rollende ogen. “Nee duhu, een hele beroemde vlogger.” Dus. Ik zie de generatiekloof tussen ons opdoemen. “Mag ik even meekijken?” Ik zie haar denken, ‘nou liever niet’, maar ze schuift toch op. En laat mij een vrolijke jongen zien die filmpjes maakt. Van dagelijkse dingen, tenminste voor een 21-jarige. Saaier kan het bijna niet vind ik. Maar hij is populair lees ik later als ik hem even google. Enzo is de grootste Nederlandse vlogger met begin 2015 meer dan 500.000 abonnees en miljoenen videoweergaven per maand. En ik snap werkelijk niet wat er zo leuk is aan zijn filmpjes. Ik ben te oud. Zo hoort het ook. Vroeger was ik helemaal weg van Prince. Mijn moeder snapte niet wat er nu zo leuk was aan een man die in zijn string met verder alleen een bontjas aan over het podium trippelde, op hooggehakte laarzen. Ik lag in katzwijm. Mijn moeder vond het een engerd. En zo hoort het. Het is niet cool als je moeder dezelfde smaak heeft als jij. De afkeuring van je ouders, dat maakt het allemaal net iets interessanter. Dus zeg ik tegen mijn oudste: “ik vind het maar een vreemde snuiter die Enzo”, en zij is gelukkig. Ik hoop dat ik de 114 jaar echt mag halen. Zodat ik me nog heel vaak mag verbazen over onze smaken die verschillen.

Heb jij ook al een generatiekloof met jouw kind?

Wat gaan we doen dit weekend? Op pad met je kids

“Wat gaan we morgen doen?” Vraagt de oudste het niet, wat vrij uniek is, dan wil een van mijn andere schatjes wel weten wat de plannen voor het weekend zijn. Niet zo gek, wij gaan graag op pad. Als ik zeg dat we lekker een dagje thuis zijn, gaan de gezichten meteen op onweer. “Bah wat saai!” En ze hebben ook wel een beetje gelijk. Dus speuren wij het internet af op zoek naar leuke activiteiten. Liefst een beetje in de buurt.  Of we gebruiken onze abonnementen op Burgers of Nationaal Park de Hoge Veluwe.

Wat kwam ik tegen waarvan ik dacht, misschien leuk om te doen dit weekend?

-Leuk voor wie de Campina boerderijdagen heeft gemist, de Molenland Kaas Kennis Dag. Er is vast wel een melkveehouderij in de buurt die zijn deuren opent voor het publiek. Deelname en langskomen is geheel gratis! Mensen kunnen zich inschrijven op http://www.molenland.nl en daar aangeven op welke boerderij ze zich in willen schrijven en op welk tijdsvak ongeveer. Op de dag zelf kunnen mensen de passie van de boer en boerin horen, zelf alles op de boerderij ontdekken, alles over het kaasmaakproces te weten komen en natuurlijk ook echte gouda holland kaas proeven! -Eten op rolletjes was een groot succes in Ede. Een beetje te druk voor onze kids, ze hadden letterlijk te weinig ruimte. In Veenendaal is er gekozen voor het stadspark als locatie, ik denk dat kinderen daar dit weekend wel kunnen rondrennen terwijl papa en mama genieten van lekkere hapjes en muziek. –Poppentheater op de Hoge Veluwe. Poppentheater De Toverbezem uit Ede speelt poppenkastvoorstellingen aangevuld met theater waarbij de poppenkastpoppen groots tot leven komen. De voorstellingen zijn speciaal geschikt voor kinderen van 3 t/m 8 jaar en hun families. Op verschillende zaterdagen in de zomer is er een voorstelling, onder andere zaterdag 30 mei. Tijdstip: 14.00 – 14.45 uur. Locatie: De Filmzaal in het Bezoekerscentrum. Prijs: gratis (excl. entree Park) Zondag is er een verhalenverteller Leuk om te combineren met een fiets- of wandeltocht en lekker spelen in de grote speeltuin. – Luxeredux , dit is een  Pop-up warenhuis in het centrum van Ede, waar onderscheidende bedrijven hun ambacht laten zien. Ook leuk voor kinderen want er is een Jottum! Kinder Kookworkshop van NVA voedingsadvies waar nog een paar plekjes voor vrij zijn. Locatie: het pand van voormalig Modehuis van De Weerd, ingang aan de Doelenstraat.Luxeredux is op donderdag 28, vrijdag 29 en zaterdag 30 mei van 12:00 tot 22:00 uur, de kinderkookworkshop van 17.30 tot 18.30 uur. Heb jij nog uittips voor dit weekend?

Waarom ik geen #assholeparent wil zijn

Een tijdje terug schreef ik dat ik een ‘Instagram-maagd’ was. Voorzichtig zette ik de eerste stappen op dit voor mij nieuwe social-media kanaal.Net als bij Facebook en Twitter, waar ik al veel langer op ronddwaal, kom ik soms dingen tegen waar ik niet blij van word. Of waar ik mijn vraagtekens bij zet. Net als met tv-kijken, kun je dan wegzappen. Soms blijft iets ondanks dit wegzappen, toch hangen. Zo ook de  hashtag #assholeparent. Vraag me niet meer hoe ik hier terecht kwam, maar voor ik het wist was het beeldscherm van mijn telefoon gevuld met foto’s van huilende en boze kinderen. Het instagramaccount assholeparents deelt  foto’s van instagrammers  die een foto met de hashtag #assholeparent plaatsen met de honderdvijftigduizend volgers. Populair dus. Gebaseerd op leedvermaak. Over de ruggen van onschuldige kinderen.

Ik krijg er een ongemakkelijk gevoel bij. Natuurlijk moet ik ook wel eens lachen om de dramatiek van mijn jongste dochter. Maar om nou een foto te maken van een driftbui in een winkel? Je ziet het vast meteen voor je. Dochterlief ligt roodaangelopen op de grond, boos omdat ze geen smarties/hubbabubbakauwgom/vul zelf maar in mag. Ik denk er niet eens aan om daar een foto van te maken. Maar stel, ik doe dat omdat het er zo vermakelijk uitziet, waarom zou ik dat delen met de hele wereld? Zodat iedereen haar even digitaal uit kan lachen? Blijkbaar hebben veel ouders hier geen moeite mee, gezien het enorme aantal gedeelde foto’s. Ben ik dan zo raar?

Ik schreef ook al eens over ‘mijn perfecte facebookleven’. Dat ik alleen maar blije en vrolijke foto’s plaats en zo geen realistisch beeld van de werkelijkheid schets. Maar hoe ik dat dan wel doe, zonder mijn kinderen belachelijk te maken, daar ben ik nog niet achter. Misschien foto’s waar ze niet herkenbaar in beeld verschijnen? Of waar ze niet op staan. Ik ontdekte ook een ander instagramaccount dat ik wel ben gaan volgen. Zelfde principe, leedvermaak. Maar dan zonder de onschuldige kinderen te gebruiken. Mykidcanteatthis. Grappige foto’s met de hashtag #mykidcanteatthis van bordjes eten. Bijvoorbeeld een banaan in twee stukken met de tekst dat dit toch niet meer opgegeten kan worden. Stel je voor een gebroken banaan! Als moeder van drie kieskeurige eters word ik vrolijk van al die grappige redenen waarom kinderen iets niet op willen eten. Herkenbaarheid en ook het besef dat het altijd nog erger kan. Zonder huilende en boze kinderen in beeld.

Wat vind jij, wel of niet je kinderen boos/huilend op social media zetten? Zet je überhaupt wel foto’s van je kinderen op facebook/twitter/instagram?  Hoe ga jij met hun privacy om?

Heb ik verwende achterbankkinderen?

Dus ik had mijn baby niet alleen moeten laten en al helemaal niet naar een crèche moeten brengen? Volgens hoogleraar Carolina de Weerth hebben baby’s op crèches te veel stress. Zij pleit ervoor dat ouders een jaar verlof nemen na de geboorte van hun kind. Lekker verwennen die baby’s en zet jezelf maar helemaal opzij. Maar pas wel op, als je zo doorgaat met verwennen, ontspoort je kind. Dan creëer je zogenaamde achterbankkinderen. Je rijdt ze niet alleen overal naartoe, maar verwent ze tot op het bot. Ze leren niet hoe ze om moeten gaan met frustraties en belanden in depressies. En dat is dan allemaal jouw schuld!
Serieus, op dezelfde dag lees ik dat ik vooral mijn baby thuis moet houden en mezelf compleet moet wegcijferen, maar ook dat ik mijn kind niet zo moet verwennen. ‘De kosten van de geestelijke gezondheidszorg zijn de afgelopen tien jaar tijd verdubbeld van drie naar zes miljard euro door klachten die we in verband moeten brengen met de opvoeding waarin jongeren te weinig hebben geleerd met frustraties om te gaan’, dat zegt Prof. Jan Derksen, hoogleraar klinische psychologie aan de Radbouduniversiteit, in ZEMBLA. Morgenavond op tv bij ZEMBLA: ‘Ouders van tegenwoordig’.

Ik lees op de website waar de aflevering over gaat. “De ouders van tegenwoordig zitten met de handen in het haar omdat ze niet meer weten hoe ze moeten opvoeden. Of ze nu straffen of belonen, het maakt geen indruk op Lisa, Sophie, Luna, Bram en Daan. Ze hebben of krijgen toch alles wat hun hartje begeert.” Eerder deze week tipte een facebookvriendin en medemoeder mij over een interessant artikel met dezelfde strekking, waarin psycholoog Dr Michael Carr-Gregg beweert dat deze generatie ouders het leven van hun kinderen te makkelijk maakt. Deze ‘achterbankkinderen’ stevenen recht op depressies af zodra ze wel hun eigen boontjes moeten doppen. Nu zit het met die van mij wel goed, ze zijn namelijk alledrie aan hun lot over gelaten op een kinderdagverblijf, dus hebben ze al heel jong geleerd om zichzelf te redden. Echte achterbankkinderen zijn het ook niet, zoonlief gaat zelfs voor het goede doel de benen onder zijn lijf wandelen. Oudste dochter mag sinds kort de wereld op de fiets gaan ontdekken. Maar toch blijft dat zinnetje door mijn hoofd spoken. “Ze krijgen alles wat hun hartje begeert’. Die Australische psycholoog had wel een goede tip. ‘Doe niks voor je kinderen wat ze niet zelf kunnen doen.’ Zit wel wat in. Maar als ik dat nu ineens ga toepassen, belanden mijn kinderen sowieso in die door de wetenschappers voorspelde depressie. “Hoezo moet ik zelf mijn brood smeren?” Ik zie de verontwaardigde gezichtjes al voor me. En ik heb ze vroeger ook al gedumpt bij de  crèche! Dat wordt niet sparen voor hun studie, maar voor de rekeningen van de psychiaters….

Wat vind jij, verwennen wij onze kinderen te veel?

Morgen is er weer een dag

Mijn geduld niet verliezen. Echt luisteren. Ik weet heel goed hoe ik wil zijn als moeder. Maar mijn kinderen hebben er een missie van gemaakt om juist het slechtste in mij naar boven te halen. Ik bedoel, aan mij ligt het natuurlijk niet. Nee, als ik mijn stem verhef (lees schreeuw), dan kan ik gewoon niet anders. Toch? Voor de zekerheid maak ik een ‘dingen die ik morgen anders doe lijstje’.

– ik begin de dag met een lach. En niet met de afstandsbediening zodat ik nog even kan slapen terwijl mijn kroost spongebob kijkt.

– spongebob komt er sowieso niet meer in.

– op de boterhammen doe ik geen K3 hagelslag, die is straks toch niet meer te koop, fruithagel en chocopasta meer, maar zogenaamd gezond beleg. Ik hou derhalve mijn oordoppen nog even in om eventuele smeekbedes om suiker te weerstaan.

– we stappen op de fiets of wandelen naar school. Dat kan, want we hebben dankzij de spongebob-ban tijd over.

– mijn haar is in model, mijn mascararoller is niet in mijn bakje yoghurt gevallen, ik heb zeeën van tijd.

– ik luister naar het vrolijk geklets van mijn schatjes. Die natuurlijk geen ruzie maken, want ze zijn helemaal zen door mijn gebrek aan ochtendhumeur. Ik mis Giel niet. Echt niet.

– Ik ben geen gymtas/zendingsgeld/schoenendoos/avondvierdaagse-inschrijfformulier of wat er deze keer in de nieuwsbrief staat vergeten.

– we zijn als eersten binnen en de juf van mijn jongste kijkt niet verbaasd.

– ik heb alle tijd voor een fijn afscheid, en hoef niet snel de hand van dochterlief aan die van de juf vastplakken

– weer thuis aangekomen kan ik heerlijk werken in een opgeruimd huis. De ontbijtbordjes staan in de uitgeruimde vaatwasser. Iets met zeeën van tijd.

– Ik struikel niet op de trap. De pyjama’s, speelgoed, boeken zijn door de rechtmatige eigenaren vrolijk zingend opgeruimd.

– Als mijn kinderen uit school komen, kijkt er niemand naar me op het schoolplein. Mijn jongste krijgt namelijk geen driftbui omdat ze niet mag spelen vanwege zwemles/balletles. Mijn zoon noemt mij geen stomme moeder omdat we lopend zijn. Ik zie niemand denken ‘voed die kinderen toch eens op’.

– We doen ouderwetse gezelschapsspelletjes, ik kijk geen moment op mijn smartphone.

– Ik kook een uiterst voedzaam diner en denk tijdens de gezellige maaltijd niet aan wat ik allemaal kan doen zodra ik iedereen onder de 10 naar boven heb weggewerkt.

– Eindeloos lees ik voor, we hebben namelijk op tijd gegeten en zijn klokslag 19.00 uur naar boven gegaan.

– Ik maak tijdens het voorlezen geen ‘things-to-do’ lijstjes in mijn hoofd en weet nog precies wat ik heb gelezen

– ik haak een regenboogdeken, zet tasjes voor morgen klaar, dek de ontbijttafel alvast en ga op tijd naar bed. Zet nog even op Facebook hoe fantastisch vandaag was, met hashtag #loveit of #gewoonomdathetkan

En als dit morgen allemaal niet lukt…dan is er daarna wel weer een dag. –

Mam, mag ik op Facebook?

Het moest er een keer van komen. Mijn oudste dochter wil de wijde digitale wereld ontdekken. En als je ziet dat papa en mama veel plezier beleven aan facebook, twitter en instagram (want waarom zitten ze anders vastgeklampt aan hun smartphones), dan wil jij dat ook. Snap ik. Maar ik vind het doodeng! Dus nee, mijn 9-jarige dochter mag niet op facebook, twitter en instagram. Omdat  dit voor volwassenen bedoeld is. Denk ik. Dochterlief vindt het maar stom. Volgens haar zit de halve klas al wel op facebook en instagram en hoort zij er als enige niet bij. En dan komt haar sterkste troef. Er is ook een facebook voor kinderen. ‘Momio’ heet dit. “En als ik niet op facebook mag omdat dit voor grote mensen is, dan mag ik dus wel op Momio.” Geen speld tussen te krijgen.

We maken afspraken. Ja, ze mag een account aanmaken. Maar alleen als wij elke dag haar tablet mogen bekijken, samen met haar. We kijken wat ze heeft gedaan op dat Momio. We leggen uit dat ze nooit haar persoonlijke gegevens moet delen zoals adres en telefoonnummer en als iemand daar naar vraagt, hup, ‘ontvrienden’. We leggen ook uit waarom. “Ja duh, dat weet ik al hoor, hebben we op school gehad. Dat sommige mensen liegen, dat ze helemaal geen kind zijn om zo met je af te spreken en nare dingen te doen.”Fijn, bedankt juf! We hebben het nog even over digitaal pesten, maar madam heeft geen geduld meer. Ze wil vrienden maken op Momio. En daar zet ze haar eerste digitale stappen in de boze wereld van social media.

Ik hou mijn bange moederhart vast. Ik heb al zo veel ellende gehoord over jongeren die digitaal gepest worden. Hoe kan ik mijn onschuldige, en soms naïeve dochter daar tegen beschermen? Daar heb ik zo snel geen antwoord op. En terwijl ik zit te piekeren staat mijn zoon voor mijn neus. Zijn tablet onder z’n arm. ‘Mam, mag ik op Facebook? Of ook op Momio?’

Wat vind jij? Mogen kinderen op Facebook? Vanaf welke leeftijd? Heb je tips om je kind daarin te begeleiden?