Druk doen in december

Zucht. Het is weer zover. Bijna december. Drukke, oververmoeide, overprikkelde kinderen. Ik heb er dit jaar eigenlijk geen zin in. Dat had ik toen die dwaze pietendiscussie nieuw leven werd ingeblazen. Waar ik geen woord over wil schrijven. Het zal mij werkelijk waar een worst zijn wat voor kleur die pieten hebben, als ze maar heel snel weer weg zijn. Zodat de rust in mijn huis enigszins wordt hersteld. Want die is komende weken weer ver te zoeken. Mijn kinderen MOETEN het sinterklaasjournaal kijken. Hoewel ik had bedacht dat we dit best over kunnen slaan om het allemaal niet nog spannender te maken, hebben ze al ver van te voren in de smiezen (bedankt NTR) dat Diewertje deze week weer op de buis verschijnt. Dit jaar om 18.00 uur. Dus moeten we of vroeg eten, of laat. Dat wordt weer een logistieke puzzel met de zwem-, ballet-, en danslessen. En speelafspraken (want ook al bedenk ik dat het wat rustiger is om wat minder te spelen, daar is mijn kroost het natuurlijk niet mee eens). Angstvallig hou ik in de gaten waar de goedheiligman en zijn regenboog of anderszins gekleurde Pieten allemaal ‘ live’ verschijnt komende tijd. Die plekken gaan wij dus vermijden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen hekel aan het traditionele oerhollandse kinder/sinterklaasfeest. Helemaal niet, het is alleen een beetje over de top de laatste jaren. Vroeger toen ik jong was en nog geloofde in Sinterklaas, zag ik de goedheiligman een keer bij de intocht, op school en nog een keer bij het werk van mijn ouders. Dat was het. Twee keer je schoen zetten op zaterdag, en de boel werd gezellig afgesloten op pakjesavond. Er was geen sinterklaasjournaal, geen sinterklaasfilm in de bios, geen pietenorkesten in de supermarkt, geen sinterklaasvoorstellingen, geen sint op gym, dansen of welke sport je dan ook lid van was. Nu wel. Dus doe ik mijn best om het allemaal zo sober mogelijk te houden. Te veel is namelijk nooit goed. Al  helemaal niet voor kinderen. Dus mijn vraag aan Sinterklaas dit jaar is eigenlijk: Lieve Sint, mag het allemaal ietsje minder? Dan zal ik heel zoet zijn!

Temperament is een zegen!

Dacht ik bij mijn eerste kind nog, ‘wat leuk, ze weet echt goed wat ze wil’, bij mijn derde is de lol van een sterke eigen wil er wel een beetje af. Je zou denken dat we met onze oudste dochter genoeg ervaring met Diva-gedrag hebben opgedaan om de driftbuien bij jongste dochter snel de kop in te drukken, maar niets is minder waar. En ondertussen loopt er ook nog een gevoelige zoon rond, die ook wel weet wat hij wil, en vooral niet wil. Ik speur dan ook het internet af op zoek naar tips en trucs bij het opvoeden van mijn drie kinderen. Het boek van een van mijn favoriete ‘opvoedkundigen’ Eva Bronsveld over temperamentvolle kinderen komt als geroepen. De hele herfstvakantie ben ik alleen met mijn drie schatjes en kan ik wel wat opvoedtips gebruiken. Haar boek is een feest van herkenning! Bijzonder om te lezen dat ik van alledrie mijn kinderen wel eigenschappen herken. Heb ik weer. Niet een, maar gewoon drie temperamentvolle kinderen. Het mooie van dit boek is dat ik deze eigenschappen positief ga zien. En dat is mooi meegenomen. Al bij bladzijde 20 zie ik mijn jongste dochter niet meer als lastig, maar als een gevoelig, sociaal, enthousiast, kritisch en vastberaden meisje. Maar hoe ga ik om met die mooie eigenschappen in de ochtendspits? Als mijn enthousiaste dame haar zinnen heeft gezet op haar slippers en vastberaden is om deze naar school te dragen? In de regen, op een herfstdag. Terwijl mijn standvastige zoon niet van plan is zijn nieuwe jas aan te doen, want ‘die zit niet fijn’ en mijn oudste dochter vastberaden is om alleen op de fiets naar school te gaan, haar sleutels al in haar hand. Op die momenten is het fijn dat ik deze eigenschappen positief zie, maar ze zorgen er niet voor dat we op tijd op school komen. Al lezend in het boek van Eva Bronsveld ontdek ik dat het elke dag een uitdaging is om in de behoeften van mijn temperamentvolle kinderen te voorzien.  Een echte eyeopener is bijvoorbeeld de tip ‘Rustig worden is de enige prioriteit’. Dus als mijn jongste dochter uit haar plaat gaat omdat ze niet nog een koekje mag, ga ik dat niet staan uitleggen. Ik zorg eerst voor rust. En dat werkt bij haar het beste door even een dikke knuffel in te lassen, gewoon midden in die boze bui. Best raar, het voelt alsof ik haar beloon voor haar driftige gedrag. Maar ik geef haar het koekje niet, ik help haar de heftige emoties onder controle te krijgen. En zo kwam ik wel meer fantastische tips tegen in het boek, die ik niet ga bespreken. Lees het boek zelf maar!  Alle adviezen kun je namelijk ook heel goed gebruiken bij ‘gewone kinderen’. Zodat je nog fijner samen kunt leven. Inmiddels vind ik het temperament van mijn kinderen geen last meer, maar een zegen. Tenminste, op de dagen dat alles lekker op rolletjes loopt 🙂

Het nieuwste boek van Eva blijft op mijn nachtkastje liggen, haar website staat bij mijn favorieten!

‘Temperamentvolle kinderen’ 

  Auteur: Eva Bronsveld

•   Nederlands
•   256 pagina’s
•   Kosmos Uitgevers
•   september 2014

Verjaardagstress

Ergens halverwege september slaat de schrik me om het hart. Zoonlief is begin oktober jarig, ik moet wat doen! Eerst maar eens vragen wat hij allemaal voor cadeauwensen heeft, daar valt of staat zo’n verjaardag toch wel mee. ‘Lego’. Had ik eigenlijk zelf ook wel kunnen bedenken. Goed, dat kan van het lijstje. Maar wat doen we met zijn kinderfeestje, wat gaat hij trakteren en moet ik echt weer zo’n marsepeinen taart in elkaar flansen? Ik praat de verjaardagstress op mijn werk even van me af. Een collega begrijpt me. “Het lijkt ook wel een wedstrijd tussen moeders, wie heeft de meest originele traktaties? En allemaal maar pronken met de zelfgemaakte taart op Facebook. Wat is er mis met een Hema-fototaart?” Ik loop rood aan. Ik doe dat dus ook. Mijn noeste taartenarbeid op Facebook knallen. Kijk mij eens creatief zijn! Alsof ik geen goede moeder ben als ik niet zelf uren in de keuken sta. Natuurlijk wel. Maar ik vind het stiekem wel leuk, dat getut met marsepein.

Dus doe ik dat ruim van te voren en gaat de taart gewoon de vriezer in. Zodat ik de avond voor het grote feest redelijk relaxed het huis kan versieren, uitdeelzakjes kan vullen en de w.c. schrobben. Dweilen doe ik niet meer voor een feestje, dat is zonde van mijn kostbare energie. De eerste kinderlaarsjes komen binnen stormen en weg is je blinkende vloer. Het ‘grote mensen’ feest is geslaagd. Zoonlief straalt bij het zien van zijn taart, stuitert door de versierde woonkamer en geniet de hele dag van alle aandacht. Nu zijn traktaties nog. De bosdiertjes die ik op internet vind worden goed gekeurd. Er moet een doosje in. ‘Geen rozijnen hoor mam!’ Dus gaan er smarties in. Om mijn schuldgevoel weg te werken, gooi ik er mandarijntjes bij. Staat lekker vrolijk. Zoonlief kijkt bedenkelijk, maar sjouwt de mand vrolijk mee naar school. Over zijn kinderfeestje is hij kort maar krachtig. ‘Ik wil gewoon een speurtocht in het bos. Of naar de Hoge Veluwe.’ Die twee gaan we maar combineren. En zo ebt de verjaardagstress alweer langzaam weg. Tot het november is. Oudste dochter is bijna jarig, ik moet wat doen!

‘Wat denk je zelf’

‘Mam, wat zit er eigenlijk onder de grond?’ Mijn zoon (bijna 7) kan de leukste vragen stellen, op de gekste momenten. Dit was bijvoorbeeld in de auto onderweg naar zwemles. Als je dus niet even kunt googlen naar het antwoord. Mijn favoriete tactiek is om de vraag terug te kaatsen. Bijvoorbeeld als ik het antwoord niet weet, maar ook om mijn kids zelf aan het denken te zetten. Nu was mijn reactie dan ook: ‘wat denk je zelf?’ Nou dat wist hij wel, allemaal verschillende soorten grond in lagen en dan helemaal binnenin lava. Ik reken ‘m goed. En terwijl hij in het water plonst, mijmer ik nog even over hoe leuk ik het vind als hij met dit soort vragen komt. Ook zijn oudste zus kan er wat van. Het liefst vlak voor ze naar bed gaat, als ze mij helemaal voor zichzelf heeft en kleine broer en zus al slapen. “Hoe denk jij dat de hemel eruit ziet?” Natuurlijk antwoord ik hier ook weer op met ‘wat denk je zelf?’ En samen filosoferen we er dan lekker op los. Mooie momenten zijn dat, die ik koester, want te vaak dwalen mijn gedachten af naar alles wat ik nog moet doen zodra ik mijn handen vrij heb. Maak ik in mijn hoofd ‘things to do’ lijstjes, terwijl ik eigenlijk die kostbare tijd moet gebruiken om met mijn kinderen te praten. Echt te praten. Ik besluit om mezelf een cadeau te doen, dat al lang op mijn verlanglijstje staat. Ik bestel  ‘Slaapklets’. Ik ben benieuwd of we zo tot nog meer mooie gesprekken komen.

Ren je rot

Ren je rot dag. Als ballet en werk met elkaar botsen. Als streetdance en boodschappen doen niet samen gaan. Of zwemles in de weg zit van speelafspraken.

“Mam wanneer gaan we weer naar de bieb?” Ik zucht. “Eigenlijk vorige week lieverd.” In mijn hoofd reken ik de boete uit en neem me voor om het niet meer zo ver te laten komen. Godzijdank kan ik digitaal verlengen en zo de schade beperken.  “Mam, mag ik op gitaarles?” Als  ik mijn oudste dochter moet geloven zijn er kinderen die meer dan 1 hobby hebben. Of meerdere sporten beoefenen. Ze vertelt over vriendinnetje X die op tennis, trompetles en streetdance zit. Of vriendinnetje Y die paardrijden, hockey en dansen kan combineren. Drukke agenda’s voor 8-jarigen.

Terwijl ik weer eens in mijn rol als taxichauffeur kruip, bedenk ik mopperend in mezelf dat het ‘vroeger’ wel anders was. Ik mocht op 1 sport en dat was het dan. Spelen deed je op woensdagmiddag en verder niet. Paardrijden was te duur, ballet hoefde ik ook al niet over te beginnen. Het werd jazzdans. En niet voor een seizoen, nee jarenlang deed ik mijn beenwarmers aan en swingde erop los. Ik kijk naar mijn oudste dochter die vrolijk giebelend met haar vriendinnen de dansschool binnen stormt. Natuurlijk wil ik dat zij al haar talenten kan ontplooien. Maar hoe weet je nu of je ergens goed in bent, als je na een paar maanden alweer iets anders gaat doen? Als ik dit later vlak voor het naar bed gaan, als je de beste gesprekken van de dag voert, aan mijn dochter voorleg weet ze wel een oplossing. “Daarom kun je het ook beter allemaal doen mam. Dan word je overal goed in.”

En mama maar rennen…

Alles loopt op rolletjes

‘Vergeet niet te genieten, voor je het weet zijn ze groot!’ Iedere moeder krijgt dat cliché wel eens ongevraagd te horen, terwijl je slaapgebrek nog groter is dan de wallen onder je ogen. “Ja hoor, ik geniet me suf.” En dat doe ik ook wel, maar niet zoveel als ik zou willen. Dat komt wel als ze iets groter en wat makkelijker zijn denk ik steeds.

Na een heerlijke meivakantie waar dat genieten best goed ging, slaat de stress alweer snel toe. De oudste moet naar school, de hond naar de trimsalon en ik moet ook nog een jurkje voor mijn verjaardagsfeest zien te scoren. “Mam, mag ik mijn rolschaatsen aan?” Jongste dochter wacht mijn afwijzende antwoord niet af en heeft ze al aangetrokken. Snel bedenk ik dat het mij meer tijd zal kosten om een discussie aan te gaan dus ik zucht “vooruit maar, alleen deze ene keer”.  Ze heeft de grootste pret als ze wiebelend en wel het schoolplein op schuifelt. Natuurlijk doen we er veel langer over om weer bij de auto te komen. Maar haar schaterlach doet mij alle tijd even vergeten.

Dit is het dus. Zo’n moment waarbij je gewoon moet genieten en niet nadenken. “Mag ik nog een keer van het heuveltje af?” Ik ga voor haar staan, hou beide handjes stevig vast en daar gaan we joelend over de stoep. Nog nahikkend zitten we in de auto. Dit doe ik echt te weinig. Gewoon lol maken in plaats van mijn kinderen opjagen in die ochtendspits. Dan loopt het allemaal, letterlijk en figuurlijk, op rolletjes!

  

Het perfecte facebookleven

“Jullie doen altijd zulke leuke dingen met je gezin!” Ik hoor dit best wel vaak. En het klopt ook wel, wij houden van op pad gaan met z’n allen. Dat kan een dagje dierentuin zijn, maar ook gewoon om de hoek op de hei een potje voetballen. Daarvan doen we dan verslag op Facebook. Stralende kinderen in Burgers dierenpark, gieren van het lachen op een springkussen in een Duitse speeltuin, ijsjes likkend bij ons vakantiehuis in de Ardennen. Als ik zelf even terugkijk op mijn tijdlijn is het een en al kindergenot. Het perfecte plaatje. En dat terwijl een gemiddelde dag met drie opgroeiende kinderen alles behalve perfect is.

Want voordat alle neuzen dezelfde kant op staan zijn er veel tranen gevloeid. Voorbeeld. We willen een wandeling maken. Jongste dochter kijk verschrikt. Met haar 4 jaar zou ze liever elke dag naar Julianatoren of een ander pretpark gaan. Ze zet meteen haar sterkste troef in. Gillen. Drammen. En aanhouden. “Ik wihil niet LOPEN! Mijn benen zijn moe.” Ook heeft ze buikpijn. We moeten er iets bij verzinnen. ” Als we nou eens naar de Hoge Veluwe gaan, dan gaan we ook een stuk fietsen en spelen in de speeltuin.” Ze kijkt wantrouwend. “En dan hoef ik niet te lopen?” Mijn standaard antwoord “We kijken nog wel”, wordt niet geaccepteerd. “Ik wil echt niet lopen.”

Eenmaal daar is er niks meer aan de hand en wandelt ze vrolijk een heel stuk mee. De foto’s op facebook zijn dan ook vrolijk. Terwijl ik eigenlijk ook een foto van mijn dochter als stervende zwaan (iedereen met een dochter weet wat ik bedoel) had kunnen plaatsen. Waarom doe ik dat niet?

Ik ben niet de enige met een perfect Facebookleventje. Zelden zie ik verslagen van driftbuien voorbij komen bij mijn Facebookvrienden. Laat staan foto’s van rood aangelopen peuters. Ruzies tussen broers en zussen, het komt niet voor op Facebook. Iedereen is gelukkig en blij. Als ik nou eens zou beginnen met ook de minder geslaagde momenten in mijn leven te delen, zouden mijn vrienden dan volgen? Of houden we met z’n allen gewoon de schijn op?

Het lastige is dat ik het mijn kinderen ook niet aan wil doen om met een boos gezicht te kijk te staan. Niemand wil ‘lelijk’  op de foto toch? Maar ik zou wel met mijn woorden wat eerlijker kunnen zijn. Dus bij de rondvaart die we maakten laatst in Amsterdam zou ik kunnen schrijven: “Na een half uur waren mijn kids er wel klaar mee en hadden de grootste moeite niet uit de boot de gracht in te springen.” Of bij de foto van de heerlijke hertengoulash die ik gisteren maakte: “lekker gegeten, terwijl mijn kinderen ons uitscholden voor dierenmishandelaars.”

Ik trek de stoute schoenen aan en ga het gewoon een weekje proberen. Misschien doen er vrienden mee. We kunnen altijd weer terug naar de perfecte Facebookwereld!