Pimp je paastafel

“Wanneer is het lente mam?” Nou, nu. “Dan moeten we paastafel gaan maken!” Ik kijk naar mijn dressoirkast. Onlangs nog in de verf gezet en voorzien van hippe gekleurde vaasjes en kaarsjes. Ik kijk weer naar de vragende koppies van mijn kinderen. Vooruit dan maar, ik laat mijn woonkamer wel weer overnemen door de kids. In VT-wonen komen we toch nooit. Het kastje moet er elk nieuw seizoen aan geloven. Dan wordt dit ineens een seizoenstafel. Want ‘paaskast’ of ‘herfstkast’ klinkt niet zo leuk als herfsttafel of paastafel. Ik duik de doos met paasversieringen op en we beginnen met de basis. Geel. Uiteraard. Ik laat mijn gekleurde vaasjes staan. “Die horen er toch niet bij mam?” Nou dit jaar wel. En we gebruiken nieuwe knutsels. Zoals vrolijk gekleurde bloemen, van eierdozen. Zo simpel te maken, je knipt bloemen uit eierdozen, verft ze in leuke kleurtjes, plakt in het midden een pom pom, gebruikt een groen rietje als steeltje (of groene ragers) en tadaa, bloemen die niet verwelken. Die zet je dan weer een leuk gekleurd vaasje. Ik ben fan van de kringloopwinkel voor dit soort kleine vaasjes, maar je kunt ze ook prima scoren bij de Xenos en Action.

Verder leuken we onze tafel op met een fantasiehaasje, van silk clay. Super leuk spul om mee te knutselen. Het wordt vanzelf hard en dan heb je een leuk beeldje. Van hetzelfde merk heb je ook foamclay. Daar kun je allerlei voorwerpen mee beplakken. Bijvoorbeeld MDF tulpjes. Mijn kinderen vonden dat maar niks, en versierden er letters mee. Ook goed, alleen niet voor de paastafel. Een rondje Xenos zorgde voor een bloempotje, die nog even beplakt en versierd werd, en de nodige kuikentjes en klaar zijn wij voor Pasen!

 

 

 

Toveren met paaseieren DIY

‘Mam, dit lijkt wel toveren!’ Het alternatieve eieren verven slaat aan. En dat terwijl ze eerst hevig protesteren als ik zeg dat we geen kwasten nodig hebben. Ik had er gewoon zo geen zin in dit jaar. Tig eieren koken die dan enkele dagen later in de mandjes op onze lentetafel liggen te stinken. Nee, wij toveren dit jaar met eieren. Van piepschuim. Geheel geurloos. En nog een bijkomend voordeel, de kids krijgen geen vieze vingers. Ik wel, want ik bedien de potjes met ‘marble verf’. Maar dat neem ik op de koop toe. Hoe krijgen we dit bosje prachtige eieren?

 

– koop piepschuimen eieren, liefst van verschillend formaat voor een leuk effect

– koop marble verf van Marabu, ik kocht het bij Heutink in Ede.                                                             

– zet een bakje met water klaar

– gebruik genoeg sateprikkers, om de eieren aan te prikken en de marmeren effecten in de verf te roeren

– dippen maar!

De eieren zijn zo al mooi genoeg, maar je kunt er eventueel nog wat glitters aan toevoegen. Mooi lintje erin prikken en je kunt ze in je paastak hangen. Of zet ze in een leuk gekleurd vaasje op tafel, als je de prikkers laat zitten en ook even verft.

Wij hangen ze op aan ons gewei boven de tafel, dat gezellig meedoet met de seizoenen. Of met onze knutselaanvallen 🙂 De vlinders die ik eerder maakte passen er prima bij, sjabloon hiervan is te vinden op Moodkids.

 

Allemaal gelijk maar toch anders

Snel nog even stemmen voor de kids naar bed moeten. Reuze interessant zo’n stembureau. “Wat vul je in?” roept zoonlief en vouwt mijn biljet nog even uit. Jongste dochter wil ook kleuren.

Ze neemt gelukkig genoegen met de taak om mijn stembiljet in de bus te doen.
Dit keer heb ik er twee, dus zoonlief boft. Oudste dochter vindt het allemaal prima, tevreden met het dropje dat ze krijgt van de aardige vrijwilligers. In de auto terug klinkt het “heb je PVV gestemd mam?” Vanuit mijn hart roep ik “nee, absoluut niet”. Oudste dochter: “Dat is van die Wilders die roept ‘willen jullie meer of minder Marokkanen?’ Dat is discriminatie toch mam?” Waarop ik een betoog begin over gelijkheid. Ik besluit met een voorbeeld. “Als ik in mijn vinger prik komt er hetzelfde uit als bij een vrouw met een hoofddoek.” Stil. Oudste dochter: “dat denk ik dus niet.”
“Rood is rood hoor meisje.” Maar mijn wijsneus geeft niet op. “Echt niet. Je hebt echt niet allemaal hetzelfde type bloed.”
Ze krijgt gelijk, als ze maar belooft nooit op de PVV te stemmen.

Nanny Jo is ook maar een mens

“Het viel wel mee he?” Daar zit je dan met je actiegroep. Jo Frost blijkt ook haar goede kanten te hebben. Niet dat ik ooit het tegendeel heb geroepen. Ik vind haar methode niet geschikt om willekeurig toe te passen op kinderen. Ik denk dat er veel leukere, positieve manieren zijn om met kinderen om te gaan. Ook maak ik me zorgen na het kijken van aflevering 1 ‘Jo Frost the nanny on tour’. Ik zie de 1,3 miljoen kijkers die misschien wel denken, ‘wow, wat luisteren die kinderen goed als nanny Jo klaar is’. Ik wil dan heel hard roepen ‘don’t try this at home!’. En dat doe ik ook. Door achter de schermen mee te denken met de actiegroep #stopjofrost en gisteravond bij de tweede uitzending weer commentaar op twitter te leveren. En ja, ik zie ook goede dingen. Nanny Jo is in de tweede aflevering een aardige vrouw die snel door heeft waar de problemen liggen. Ze heeft oog voor de 13-jarige dochter die ondersneeuwt door haar om aandacht vragende kleine zusjes. Ze rept deze keer niet over een ‘naughty spot’, of over beloningsstickers. Lapmiddeltjes die op de lange termijn volgens mij niet werken (of schadelijk kunnen zijn). Ik zie ook dingen in haar communicatie die ik anders aan zou pakken. Een 2-jarige haar grootste troostmiddel afpakken zonder goede uitleg, of alternatief bijvoorbeeld, dat zou ik niet doen. Een peutermeisje kun je best op niveau uitleggen dat ze nu groot is en nieuwe, lekkere dingen mag eten. En geef haar als alternatief voor de borstvoeding, dat in dit geval een troostmiddel en gewoonte was geworden, een speentje of knuffeldoekje. Maar schadelijk? Nee, dat is de cold turkey aanpak van Jo niet. Ik ben blij om te zien dat het gezin is geholpen. Behaalde resultaten in het verleden bieden echter geen garantie voor de toekomst. Ik blijf Jo Frost volgen. En als ik denk dat het weer nodig is, roep ik toch weer heel hard
#StopJoFrost!

Stop or go Jo Frost?

Dinsdagavond. Onderuitgezakt op de bank. TV op RTL4. Jo Frost is terug. Die strenge Nanny, die ik een paar jaar geleden bewonderde om haar strenge, doch rechtvaardige aanpak van lastige koters. Dat was voor ik moeder mocht worden. Nu kijk ik met andere ogen. Mijn moederhart breekt als er een bang, om aandacht schreeuwend, jongetje van 3 op de trap wordt gezet. Ik voel mee met de wanhoop van de moeder in kwestie. En ik besluit om niet meer verder te kijken, maar mijn heil op social media te zoeken. Op twitter stuit ik al snel op de hashtag #StopJoFrost. Voor ik het weet twitter ik driftig mee en nog geen dag later ben ik lid van een actiegroep: #stopJoFrost.

Opvoeden vind ik lastig. Er is voor mij niet een juiste manier, want ik ben anders, mijn man is zijn eigen unieke persoon en dan lopen er bij ons ook nog eens drie totaal verschillende, temperamentvolle en prachtige kinderen rond. Dat zorgt wel eens voor situaties waarin ik niet zo goed weet wat ik moet doen. Zo heb ik mijn oudste dochter wel eens een time-out gegeven. Dat werkte bij die Nanny, die ergens in mijn geheugen was opgeslagen, dus waarom niet? Nou omdat mijn dochter daar geen zin in had. Zij bleef niet op die ‘naughty spot’ zitten. En ik had geen zin om onze kostbare tijd te besteden aan het heen -en weer jakkeren naar de gang. Zij boos, ik gefrustreerd. Dat moet toch anders kunnen? Ik probeerde zoveel mogelijk om boze buien te voorkomen, maakte afleiden tot mijn tweede natuur.
Zoonlief kwam erbij en bleek het type ‘waarom?’. Iets doen omdat wij het zeggen, nou nee. Derde en laatste kind spande de kroon met regelrecht divagedrag vanaf dat ze kon kruipen. Ik speurde het internet af op zoek naar hulp bij het opvoeden. Las boeken. Besprak met manlief of we nu wel of geen beloningsstickers gingen inzetten. Ik ontmoette pedagoge en schrijfster Eva Bronsveld tijdens de week van de opvoeding in Ede en raakte geïnspireerd door haar positieve aanpak. De site Kiind bezoek ik regelmatig, net als Kroost. En zo steek ik van alles op over hoe het ook kan.

Want dat ik het anders wil doen dan Jo Frost, dat weet ik honderd procent zeker. En ik ben er ook van overtuigd dat er meer ouders zijn zoals ik. Zoekend naar opvoedtips die leuker, liever en positiever zijn dan het strafstoeltje.

Morgenavond zit ik weer onderuitgezakt op de bank. Om te kijken naar hoe het volgens mij niet moet. En te twitteren, bloggen, linkjes te delen om ervoor te zorgen dat de informatie over een andere manier van opvoeden makkelijk te vinden is. Het mooiste zou natuurlijk een tv-programma zijn met Eva Bronsveld,Mariëlle Beckers of Tischa Neve 9of alle drie!) waarin je ziet hoe je in een normaal gezin positief met elkaar om kunt gaan.

Wat mij betreft is het stop en go Jo Frost. Go home!

Een beetje voor onszelf en een beetje voor de kids

Vakantie. Niks moet. Alles mag. Totdat je gezegend wordt met 1 of meer kinderen. Dan is vakantie ineens ‘als de kinderen het maar leuk hebben’. Nou daar ben ik het dus niet mee eens. Ik wil ook wel eens wat! We zijn graag actief op vakantie. Na een dag op het strand vervelen wij ons kapot. Dus er moet wel wat te doen en te zien zijn. Maar dan niet in de vorm van een recreatieprogramma op een drukke camping. Nee, liever in de natuur.

Van de zomer gaan we naar Tsjechië, we huren een huis in ‘de middle of nowhere’, met eigen zwembadje. Omringd door rust en ruimte. Alleen duurt dat nog zo lang. En we zijn nu al aan vakantie toe. De keuze voor een Landal park, Hochwald om precies te zijn, deze voorjaarsvakantie, blijkt een schot in de roos.

Prachtige bossen, riviertjes, heuvels en dalletjes waar wij ons wandelhart op kunnen halen. En, niet onbelangrijk, de kids hebben het ook naar hun zin, want we sluiten de dag af met een duik in het zwembad en de ballenbak. Die combinatie zorgt ervoor dat er zonder gemopper wordt meegewandeld, zelfs door onze jongste, die nog wel eens zere benen heeft.

Het is heel simpel, we hebben allemaal vakantie. Dus doen we dingen die iedereen leuk vindt. Wij gaan zonder mekkeren mee zwemmen. Nou ja, papa dan, want ik moet natuurlijk wel een rustig tafeltje in de binnenspeeltuin bemachtigen. Waar je prima kunt lezen en latte macchiato’s kunt drinken.

De kids gaan mee wandelen, zonder ‘is het nog ver?’ En de hond? Die is al lang blij dat ze mee mag!

Chinese magie dichtbij huis

Neem een dierentuin in het donker. Voeg daar Chinese lichtfiguren aan toe. En je hebt magie!  Zo voelde het toen we vorige week een rondje Burgers Zoo deden. Magisch.

Minpunt; van Burgers Zoo zie je niet veel. Maar dat maakte voor ons als abonnementhouders niks uit. Heb je geen abonnement en wil je ook wat van de dierentuin zien, dan kun je natuurlijk ook iets eerder gaan. Boterhammen mee of neem een Aziatische maaltijd in de Bush. Maar ga niet naar huis voor het donker is. De dierentuin sluit haar hekken pas om 21.00 uur ’s avonds.

China Light in Burgers is misschien  een leuke tip voor de voorjaarsvakantie. Nog te zien tot en met 1 maart. Toen wij gingen was het niet druk, en dat droeg zeker bij aan de magische beleving.

Hoe hou je het leuk aan tafel?

‘Blijf je even zitten?’ ‘Zit nou niet zo te spelen met je eten!’ ‘Nee, je mag nog niet van tafel!’ ‘Doe nou geen boontjes in je drinken, dat is vies.’ Herkenbaar? Soms voel ik me zo’n zeurmoeder tijdens het avondeten. Maar alles helemaal loslaten en iedereen maar z’n gang laten gaan druist ook tegen mijn gevoel in. Als mijn man er is, loopt het meestal wel vanzelf. We praten wat, hij neemt de helft van het ‘zeuren’voor zijn rekening en de sfeer is goed. Alleen is hij er niet altijd, doordat hij in ploegen werkt. Dan draai ik die avondspits alleen en wil ik na mijn werk en het eten in elkaar gedraaid te hebben, het gewoon gezellig hebben aan tafel. En dus niet de zeurmoeder uithangen.
Ik kwam het boekje ‘tafelklets ‘ tegen. Nu is ‘slaapklets’ van dezelfde uitgever bij mijn oudste een groot succes, dus mijn verwachtingen waren hoog. ‘He mam, je mag niet lezen aan tafel!’ Klopt, maar hiervoor maken we een uitzondering.

De eerste keer is het even wennen, en ook even strijden over wie welke kleur heeft. Iedereen aan tafel heeft zijn eigen kleur en zo zie je wie wat heeft ingevuld. Het lijkt mij wel handig als ik het schrijfwerk doe. Daar is mijn kroost het uiteraard niet mee eens, maar na enig onderhandelen kan de pret dan beginnen.

We mogen een aantal sterren voor de maaltijd geven. Ik vrees dat ik keihard word neergesabeld als kok, maar mijn kinderen zijn mild in hun beoordeling. Met tafelklets  wordt het eten niet lekkerder, maar het wordt wel gezelliger aan tafel. De vragen en opdrachten zijn leuk en origineel. Het kost weinig tijd om in te vullen, dus ook als er nog balletlessen na het eten op het programma staan is het haalbaar. Soms praten we langer door over de opdrachten en vragen. Soms is het alleen even invullen. Ik vind het leuk om te zien hoe de smaak van mijn kids verschilt. De ene keer zijn de sperzieboontjes van zoonlief niet meer waard dan een 2 en een andere keer een dikke 8. Ook wel logisch, soms komen ze uit een potje en soms vers van de groenteman. De sfeer is weer goed, ook als papa er niet is. Dus ligt tafelklets vanaf nu standaard bij ons op tafel.

‘Ik heb zere benen!’ Hoe maak je wandelen met kids leuk?

‘Tja die van mij houden niet van wandelen.’ Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb de laatste tijd. Die van ons wel. En dat posten we wel eens op Facebook. Lekker de natuur in met z’n allen. Met enige regelmaat krijg ik jaloerse reacties. Van moeders of vaders die ook wel eens op pad willen, maar ja, ‘kinderen en wandelen, dat gaat nou eenmaal niet zo goed samen. Ja, die van jullie, die wel.’ Alsof onze kids een bepaald wandel-gen hebben. Natuurlijk niet! Zet een kind onvoorbereid op een bospad en je zult inderdaad niet ver komen. Die van ons hebben het ook ‘moeten’ leren. Misschien leuk om eens op een rijtje te zetten hoe wij dat doen.
1. Zorg voor goed materiaal.
Fijn wandelen zonder elke 3 minuten ‘is het nog ver?’ te horen begint met goede schoenen. Zelf wandel je ook geen 5 kilometer op je kekke laarsjes, dus je kind ook niet. Koop goede wandelschoenen. Wil je niet veel geld uitgeven aan een bezigheid waarvan je niet weet of je (lees je kind) dit vol gaat houden? Check marktplaats. Zoek op Meindl, Jack Wolfskin en je komt genoeg tegen. Amper gedragen omdat kids snel groeien en ouders het wandelen te snel opgeven en dit blog niet hebben gelezen 😉 Wil je niets nieuws kopen, trek je kind dan gympen aan en kies een makkelijk wandelpad (zoek op ‘met wandelwagen begaanbaar’)
2. Oefening baart kunst
Zelf loop je ook niet zomaar ongetraind de Vierdaagse, dus van een kind verlangen dat het in een keer kilometers wandelt is vragen om mislukking. Begin met een korte wandeling van 2 kilometer. Een week later pak je er een kilometer bij. En zo bouw je het op totdat je samen een kilometer of 8 kunt afleggen. Afhankelijk van de leeftijd. Onze zoon van 7 loopt fluitend een tocht van 15 kilometer, maar onze jongste dochter is gelukkiger met 5 kilometer. Dus gaan we ergens tussenin zitten 🙂 Probeer als het even kan wekelijks te wandelen, dan blijft het in de benen zitten.
3. Maak het leuk! Als ik tegen de jongste zeg dat we gaan wandelen krijg ik een dramatische scene. Ze is moe, heeft nu al zere benen. Zeg ik dat we op hertenjacht gaan, speurtocht of avontuur, dan heeft ze vaak wel zin. We laten onze kinderen zelf een rugzakje inpakken, waarbij ze uit allerlei snacks voor onderweg kunnen kiezen. Wat te drinken erbij en klaar. Soms gaan we op ‘schattenjacht’. Dan doen we een GPS-tocht waarbij de kids aan het einde een echte schat kunnen vinden. Check www.geocaching.nl voor ideeën.
4.Sporen zoeken
Leer je kind dat er van alles leeft in de natuur. Dat maakt het veel interessanter. Laatst trokken we erop uit met een leuke Natuurwijzer. Overal waar een dier komt laat hij een spoor achter. Dat kan een pootafdruk in de modder zijn, een stukje haar aan het prikkeldraad of gewoon een keutel in het gras. Aan de hand van het spoor dat een dier heeft achter gelaten, kunnen kinderen op de kaart zien welk dier het is geweest. En dat maakt het zoveel leuker om de natuur in te gaan. Deze leuke kaart kost nog geen 6 euro, en is stevig geplastificeerd.
4. Pauze
Stop regelmatig voor een pauze. Even op een bankje zitten en iets uit de rugzak pakken. Zo blijft het leuk.
5. Foto’s
Vaak vinden kinderen het leuk om te fotograferen. Geef ze die mogelijkheid. Zorg ook voor een goede verrekijker. Alles om de natuur te ontdekken.
6. Fantasie
Stimuleer je kinderen om hun fantasie te gebruiken tijdens het wandelen. Ze kunnen spelen dat ze boswachters zijn, dierenredders (zo is jongste dochter al heel vaak Dora geweest, terwijl haar broer dan Diego speelde) of ontdekkingsreizigers. Speel een paar keer mee en je zult zien dat ze dit uiteindelijk uit zichzelf gaan doen. Kun jij lekker ontspannen genieten van de wandeling.
7. Wissel af
Zoek van te voren uit waar je gaat lopen. Wissel een boswandeling eens af met een wandeling door de duinen. Of zoek een zandverstuiving op, favoriet bij onze kinderen. Een klompenpad is ook leuk om te doen, of een stadswandeling. Er is zoveel te ontdekken, kijk op internet en ga erop uit.

Veel wandelplezier!

Op avontuur!

‘Mam, mogen we weer een kaart kiezen, het is vakantie!’ Aan het geheugen van mijn kinderen mankeert niks. Tenzij het gaat om een vervelend klusje dat ze hadden beloofd te doen. Kamer opruimen, hond uitlaten, tafel afruimen, dat soort dingen. Dat vergeten ze voor het gemak maar liever. Maar beloof ik in de kerstvakantie cupcakes te bakken, dan zijn ze het schoolplein nog niet over gestoken of ze helpen mij al herinneren. Zo ook met ‘de kaarten’ van dat leuke spel. Afgelopen zomer probeerde ik ‘Kleine avonturen’ uit. Een vrolijk gekleurd blikje, vol met originele opdrachtkaarten. De kids vonden het zo leuk, dat ze elke dag wel een kaart wilden kiezen. Omdat ik denk dat de lol er dan snel af zou zijn (voor mij in ieder geval wel), besluit ik dat we het spel alleen tijdens schoolvakanties uit de kast trekken. Dus bouwen we op dag twee van de kerstvakantie een enorme hut in de kelder. Compleet met kleine kerstboom. De kids hebben er de hele dag heerlijk in gespeeld.

Een paar dagen later (er moest ook nog gewerkt worden en kerst gevierd :-)) vormen ze een smaakteam.

Op de kaart die de jongste dit keer mocht kiezen stond de opdracht om geblinddoekt verschillende dingen te proeven. Hilariteit alom als de jongste haar favoriete chocopasta niet herkent en dit pindakaas noemt! En alledrie vinden ze mayonaise zonder friet: ‘ieuw!’.

Zoonlief trekt de kaart ‘doe een speurtocht door je hele huis.’ En zo vermaken wij ons met weinig middelen weer opperbest deze vakantie. De sneeuw doet de rest!